ناصر منتظری، نوازنده و خواننده اهل بندرعباس، یکی از چهره‌های تأثیرگذار موسیقی محلی هرمزگان است که با تمرکز بر آثار ابراهیم منصفی، نقش مهمی در زنده نگه‌داشتن و بازآفرینی ترانه‌های جنوب ایران داشته است. متولد سال ۱۳۵۴، فعالیت حرفه‌ای خود را از اوایل دهه ۱۳۷۰ آغاز کرد و تاکنون آلبوم‌های متعددی همچون چی چکا، روزون رفته و بی بری را منتشر کرده که همگی بازتابی از علاقه عمیق او به موسیقی بومی و شخصیت هنری منصفی هستند.
خلاصه پادکستی مقاله
ایجاد شده توسط هوش مصنوعی (ممکن است تلفظ برخی از کلمات و نام افراد اشتباه باشد)
از محافل محلی تا مسیر موسیقی حرفه‌ای
در دهه ۱۳۶۰، موسیقی در بندرعباس عمدتاً در مراسم خانوادگی مانند عروسی‌ها شنیده می‌شد و هنوز شکل رسمی و تولیدی به خود نگرفته بود. ناصر منتظری نیز در همین فضا با موسیقی آشنا شد. بدون آموزش رسمی، گیتار را آموخت و از همان ابتدا مجذوب ترانه‌ها و سبک ابراهیم منصفی شد؛ ترانه‌سرایی که گیتار را وارد موسیقی محلی کرد و راهی تازه پیش پای جوانان گذاشت.
منتظری از ۱۸ سالگی به‌طور جدی با آثار منصفی درگیر شد. در آن زمان، نوارهای کاست منصفی دست‌به‌دست بین مردم می‌چرخید و خود منصفی نیز آنها را رایگان و آزادانه در اختیار دوستانش قرار می‌داد. ناصر، او را بیشتر یک «خنیاگر» می‌داند تا یک نوازنده آموزش‌دیده؛ کسی که صدای گرم، ترانه‌ها و نگاه انسانی‌اش، الهام‌بخش نسل‌های بعد شد.
دیدار با ابراهیم منصفی؛ آغاز مسیری تازه
حدود دو ماه پیش از درگذشت ابراهیم منصفی، ناصر منتظری به دیدارش رفت. او در آن زمان دانشجو بود و بیش از هر چیز، نگاه ادبی منصفی در ترانه‌ها برایش جذاب بود. در این دیدار صمیمانه، منصفی برایش ملودی قطعه‌ای را نواخت که بعدها به اولین ترک آلبوم چی چکا تبدیل شد. این تجربه‌ی کوتاه اما تأثیرگذار، مسیر منتظری را تغییر داد و او را به سمت یادگیری تئوری موسیقی و سلفژ سوق داد.
تأثیر سهیل نفیسی و شکل‌گیری نگاه نو
نقطه عطفی دیگر در مسیر هنری منتظری، شنیدن اجرای متفاوت سهیل نفیسی از یکی از آثار منصفی بود؛ اجرایی که با فضایی شبیه به country music تنظیم شده بود. این تجربه برای منتظری بسیار نو و تأمل‌برانگیز بود، چرا که تا آن زمان نگاه سنتی به آثار منصفی اجازه نوآوری زیادی نمی‌داد.
آشنایی نزدیک ناصر با سهیل نفیسی در سال ۱۳۸۲ منجر به شکل‌گیری دوستی عمیق و همکاری‌های متعدد شد. منتظری از سهیل نگاهی تازه به تنظیم و اجرا آموخت؛ نگاهی که او تا پیش از آن در بندرعباس ندیده بود. سهیل همچنین منتظری را با سبک‌های مختلف، به‌ویژه موسیقی آمریکای لاتین آشنا کرد.
همکاری با هنرمندان و تولید آلبوم‌های شخصی
از دل رفت‌وآمدهای موسیقایی در خانه سهیل نفیسی، آشنایی منتظری با نوازندگانی چون پویا محمودی، وهاب وجدانی (گیتار) و آیدا نصرت (ویولن) شکل گرفت. این همکاری‌ها، پایه‌گذار ضبط آلبوم‌های بعدی منتظری شد. در سال ۱۳۸۶، در بزرگداشتی که توسط نشر ماهور برای ابراهیم منصفی در تهران برگزار شد، ناصر به همراه این گروه اجرا داشت و مورد توجه قرار گرفت.
نشر ماهور سپس پیشنهاد ضبط یک آلبوم مستقل را به منتظری داد. اگرچه همکاری با پویا محمودی برای تنظیم در نهایت به سرانجام نرسید، اما منتظری مسیر تازه‌ای را برگزید: او تصمیم گرفت به‌جای بازخوانی آثار اجراشده‌ی منصفی، سراغ ترانه‌های کمتر شنیده‌شده برود و آنها را با صدای خود و نگاهی شخصی اجرا کند.
آلبوم «روزون رفته»؛ تولدی دوباره برای ترانه‌های جنوب
در مرداد ۱۳۹۰، ناصر منتظری آلبوم روزون رفته را در تنها دو روز و بدون تمرین قبلی در استودیویی در تهران ضبط کرد. در این آلبوم، هنرمندانی چون حسین کمانی (گیتار)، محمد آزمند (jazz piano) و آرین کشیشی (بیس) با او همکاری داشتند. هزینه‌های تولید آلبوم را آقای طبسیان از نشر ماهور پرداخت کرد و انتشار آن نیز توسط نشر نغمه حصار انجام شد. آلبوم با استقبال خوبی مواجه شد و صدای آن در شهرهای مختلف طنین انداخت.
منتظری با این آلبوم، گام مهمی در بازتعریف و روایت دوباره موسیقی محلی جنوب برداشت؛ روایتی که وفادار به روح ترانه‌های منصفی بود اما در عین حال، رنگ و صدایی شخصی و امروزی داشت.
