نوید اربابیان، موسیقی‌دان، خواننده و بیسیست اهل مشهد، از چهره‌های متمایز و تأثیرگذار در موسیقی مستقل ایران به‌ویژه در ژانرهای راک و فولک است. متولد ۱۱ تیر ۱۳۶۴، او از نوجوانی جذب ساختارهای پیچیده موسیقی شد و در گذر زمان، صدای خاص و امضای شخصی خود را در صحنه موسیقی ایران تثبیت کرد.
آغاز مسیر: از متال تا بیس گیتار
علاقه نوید به موسیقی از دوران کودکی و با تأثیرپذیری از برادرش شکل گرفت؛ برادری که شیفته موسیقی متال بود و او را با گروه‌هایی چون Megadeth، Kyuss و Tool آشنا کرد. گرچه در ابتدا دلبسته گیتار الکتریک بود، یک پیشنهاد ساده مسیرش را به‌سوی بیس گیتار تغییر داد؛ سازی که در نگاه بسیاری نقش کم‌تری در مرکز توجه دارد، اما برای نوید به ابزار اصلی بیان هنری‌اش تبدیل شد. او با بیس گیتار پیوندی عمیق یافت و امروز یکی از بیسیست‌های شناخته‌شده و تأثیرگذار در موسیقی راک ایران به شمار می‌رود.
تجربه‌های گروهی؛ از “هومر” تا “کیلومتر ۲۳”
مسیر حرفه‌ای نوید اربابیان با فعالیت در گروه‌های مختلف شکل گرفت. در ۱۶ سالگی، با حضور در گروه هومر و همکاری با حسین پیوندزاده (درامر) و مسعود فیاض‌زاده (گیتاریست)، اولین تجربه‌های جدی گروهی‌اش را آغاز کرد. اما نقطه عطف اصلی در دوران فعالیتش، گروه ماد بود.
ماد، با حضور عبدی بهروانفر، علی باغفر، سامان رجبی و محسن نامجو برای او فقط یک گروه موسیقی نبود؛ بلکه خانه و خانواده‌ای بود که موسیقی‌اش از دل زندگی روزمره اعضا زاده می‌شد. این گروه تحت تأثیر فضاهای سنگین و معترض مشهد، آثاری با بار احساسی و اجتماعی بالا خلق کرد. اجرای دوم ماد در سال ۱۳۸۱، با وجود فشارهای امنیتی، به یکی از خاطره‌انگیزترین اجراهای موسیقی مستقل مشهد بدل شد.
آهنگ معروف “ترنج”، نخستین بار از یک خط بیس با ریتم ۷/۸ توسط اربابیان آغاز شد و سپس در گروه ماد با همکاری محسن نامجو به شکلی کامل‌تر درآمد؛ اثری که بعدها در کارنامه علی سورنا نیز شنیده شد.
در ادامه، نوید با همراهی عماد لشکری و پویان قندی، گروه کیلومتر ۲۳ (Kilometer 23) را پایه‌گذاری کرد؛ گروهی با ساختار موسیقایی پیچیده‌تر و بهره‌گیری از شعرهای معاصر. در این پروژه، او تجربه‌های جدیدی با کوک‌های مختلف گیتار داشت و تلاش کرد صدایی نزدیک به چنگ خلق کند. آلبوم “لوکوموتیو خسته” حاصل این دوره است؛ دوره‌ای که با بسته شدن فضای تمرین گروه و آغاز خدمت سربازی نوید، به پایان رسید.
فعالیت انفرادی؛ صدایی برای بیان درونی
پس از پایان خدمت سربازی، اربابیان به‌سوی پروژه‌های مستقل حرکت کرد. آلبوم “پلاستیکا”، اگرچه به سفارش ساخته شد، اما همچنان از نظر او ریشه در زبان راک داشت؛ چون از دل تجربه و درد برآمده بود.
در ادامه، آلبوم “خط خنده ش” اولین تجربه رسمی او به‌عنوان خواننده و آهنگساز مستقل بود. اثری که خود آن را تجربی می‌داند و پر از ایده‌های تازه و ناپخته است. اما نقطه جدی‌تر مسیر او، آلبوم “واحه” بود؛ مجموعه‌ای با تنظیم جدید از قطعات پیشین که به صورت ensemble recording ضبط شد؛ شیوه‌ای که نوید به آن دلبسته است، چون حس اجرای زنده و صداقت موسیقی را به شنونده منتقل می‌کند.
آلبوم “غم” نیز تجربه‌ای متفاوت در فضای فولکلور است. این اثر با همکاری عبدی بهروانفر و استاد علی اکبر بهاری در فضایی کاملاً بداهه، با استفاده از سازهایی چون کمانچه، قوشمه (جفتی) و سرنا، ضبط شد و روح موسیقی نواحی خراسان در آن جاری‌ست.
دمنوش؛ تلفیقی از فولکلور و شعر
پروژه دمنوش تازه‌ترین تلاش نوید اربابیان در مسیر بازگشت به ریشه‌ها و موسیقی فولک است. این پروژه ترکیبی است از موسیقی نواحی، ادبیات معاصر، و دغدغه‌های اجتماعی. در دمنوش، شاعرانی چون رضا عابدین‌زاده و استاد کلاهی اهری، اشعار خود را دکلمه می‌کنند و با صدا و موسیقی درهم می‌آمیزند. بخش جدید این پروژه با عنوان “دمنوش بومی” به تاریخ و جغرافیای فرهنگی روستاهای خراسان می‌پردازد.
همکاری با فرزانه فقیهی؛ پیوند صدا و معنا
از دیگر فعالیت‌های جاری نوید اربابیان، همکاری با فرزانه فقیهی، خواننده‌ای با صدایی لطیف و عمیق است. این همکاری نه‌تنها از سر علاقه، بلکه به‌عنوان یک وظیفه اجتماعی برای معرفی صداهای تازه و با استعداد در عرصه موسیقی ایران شکل گرفته است.
نگاه فلسفی به موسیقی
برای نوید اربابیان، موسیقی آینه‌ای‌ست از زندگی واقعی هنرمند. او باور دارد که راک فقط یک سبک موسیقی نیست؛ بلکه نوعی زیستن و مواجهه با حقیقت است. به‌باور او، موسیقی و هنر باید شنونده را به‌طور واقعی دگرگون کند و اگر نتواند، از هدف خود بازمانده است.
نوید از کاور کردن آثار دیگران ابایی ندارد، به‌شرط آنکه آن اثر را با نگاه و ساختار شخصی خود بازسازی کند. دیدگاه او نسبت به مرگ، گذر زمان، و رها شدن از وابستگی‌ها نیز در موسیقی‌اش بازتاب یافته؛ هنرمندی که دوست دارد روزی فقط شنونده باشد و جای خود را به نسل بعدی بدهد.
جمع‌بندی
نوید اربابیان با صداقتی کم‌نظیر در خلق و ارائه موسیقی، مسیری یگانه در موسیقی ایران طی کرده است. از صدای خشم و اعتراض نسل جوان در گروه ماد، تا آرامش و جست‌وجوی ریشه‌ها در دمنوش، آثار او همواره بازتاب زندگی واقعی، دردهای شخصی، و نگاه اجتماعی بوده‌اند. او با آثاری که نه‌فقط شنیدنی بلکه زیستنی‌اند، سهمی ماندگار در موسیقی مستقل ایران ایفا کرده است.
