امین طاهری یکی از برجسته‌ترین و پرکارترین نوازندگان درامز در صحنه موسیقی معاصر ایران است. کارنامه پربار او با همکاری در پروژه‌های متنوع در سبک‌های مختلف، نقش چشمگیری در شکل‌گیری صداهای نو و هویت‌دار در موسیقی امروز ایران داشته است. او نه‌تنها به عنوان یک نوازنده درامز، بلکه به عنوان نیروی محرکه و هماهنگ‌کننده‌ی گروه‌ها شناخته می‌شود؛ کسی که با گوش دادن فعال و تعامل دقیق، نبض موسیقی را در اجرا زنده نگه می‌دارد.
آغاز مسیر: از درامز پدری تا جرقه‌ای به نام Chick Corea
علاقه امین طاهری به موسیقی از کودکی و تحت تأثیر پدرش که خود نوازنده درامز بود شکل گرفت. او از حدود یازده سالگی نواختن درامز را به صورت جدی دنبال کرد. پس از مدتی آموزش نزد استاد کیوان شکوه، به‌صورت خودآموخته مسیر خود را ادامه داد و به تحقیق و تمرین مداوم پرداخت. نقطه عطف علاقه او به موسیقی شنیدن یکی از آثار Chick Corea بود که الهام‌بخش او برای ورود عمیق‌تر به دنیای موسیقی شد.
تجربه‌ورزی در ژانرهای متنوع، از راک تا Fusion
طاهری در طول سال‌ها در سبک‌های متنوعی از جمله Rock، Jazz، Pop، موسیقی تلفیقی (Fusion) و موسیقی سازی (Instrumental) فعالیت داشته است. با این حال، او به موسیقی‌هایی با هویت مستقل و کیفیت هنری بالا علاقه‌مند است و برخی آثار رایج در بازار پاپ امروز را فاقد اصالت می‌داند. ژانرهای Fusion و instrumental بیشترین جذابیت را برای او دارند و همکاری با گروه‌هایی که دغدغه‌های هنری مشابه دارند، همواره در اولویت او بوده است.
همکاری با گروه‌های تأثیرگذار
امین طاهری عضوی کلیدی در گروه‌هایی چون آبرنگ و نایما بوده است. گروه آبرنگ، با حضور نوازندگانی مانند ماهان میرعرب و دارا دارایی، یکی از مهم‌ترین تجربه‌های حرفه‌ای او به شمار می‌رود. او همچنین سال‌ها با گروه پالت همکاری داشته و در پروژه‌های مختلفی با میلاد درخشانی، داماهی و آنسامبل پیتر سلیمانی‌پور حضور داشته است؛ همکاری‌هایی که به گفته خودش، تأثیرات شنیداری و تکنیکی قابل توجهی در مسیر هنری‌اش داشته‌اند.
نگاهی انتقادی به وضعیت موسیقی مستقل در ایران
امین طاهری از منتقدان جدی فضای موسیقی سازی در ایران است. او معتقد است موسیقی غیر وکال به اندازه شایسته مورد توجه قرار نمی‌گیرد و بسیاری از اجراها با وجود استقبال اولیه در فضای مجازی، در عمل با مخاطب محدودی مواجه می‌شوند. او چالش‌های اقتصادی، کمبود حمایت مالی (sponsorship)، سختی‌های دریافت مجوز، و محدودیت فضای اجرا در سالن‌ها و کافه‌ها را از عوامل تضعیف‌کننده موسیقی زنده و مستقل می‌داند.
اهمیت گوش دادن و نقش درامر در خدمت موسیقی
امین طاهری در نوازندگی بر اصل Listening و گفت‌وگوی درونی میان سازها تأکید می‌کند. او معتقد است نوازنده حرفه‌ای باید موسیقی را بفهمد و هدف‌اش تنها نمایش تکنیک (chops) یا اجرای پیچیده‌ترین fill نباشد. به باور او، درامر موفق کسی است که در خدمت موسیقی باشد، نه آن‌که صرفاً خود را به رخ بکشد.
ارتباط با مخاطب و هم‌افزایی بین هنرمندان
از نگاه طاهری، ارتباط هنرمندان مستقل با مخاطب نقشی حیاتی در گسترش شنیده‌شدن موسیقی با کیفیت دارد. او معتقد است موزیسین‌ها باید حضوری فعال در معرفی آثارشان داشته باشند و از پلتفرم‌های گوناگون و تریبون‌های موجود برای معرفی موسیقی مستقل بهره ببرند. همچنین به همکاری میان رشته‌ای، به‌ویژه با هنرمندان تجسمی، علاقه دارد و آن را بستری برای رشد خلاقیت می‌داند.
نگاهی باز و متعهد به آینده موسیقی
با وجود تمام چالش‌ها، امین طاهری نسبت به آینده موسیقی در ایران دیدی امیدوارانه دارد. او حضور نوازندگان جوان، خلاق و علاقه‌مند را نشانه‌ای از پویایی این عرصه می‌داند و همواره از تعامل با نسل جدید موسیقی‌دانان استقبال می‌کند. از نگاه او، عشق به موسیقی، دغدغه مشترک برای کیفیت و حس همدلی، پایه و اساس همکاری‌های مؤثر در صحنه موسیقی است.
لینک ها و منابع
