دارا دارایی، نوازنده شناختهشده گیتار بیس، از چهرههای تأثیرگذار در موسیقی معاصر ایران است. با بیش از سه دهه تجربه در صحنه موسیقی، او با پروژههای متنوعی از جمله داماهی، میرا، آبرنگ و دهها همکاری دیگر، سهم بزرگی در شکلدهی به جریانهای تازه موسیقی ایرانی داشته است. صدای بیس او، نهفقط یک ساز همراه، بلکه بستری برای خلق فضا و عمق در آثار مختلف بوده است.
تولد یک بیسیست
دارا دارایی متولد ۱۳۵۳ است. مسیر ورودش به دنیای موسیقی با گیتار آغاز شد؛ ساز محبوب نوجوانیاش که پدر برایش خرید. اما نقطه عطف، زمانی بود که به پیشنهاد یک گروه، بیس را انتخاب کرد؛ انتخابی که بعدها زندگی هنریاش را متحول کرد.
او در ابتدا با پیک و نواختن نتهای کشیده کارش را آغاز کرد. بعدها با راهنمایی کیارش صدیق، از دوستان نزدیکش، به شنیدن گروههای Progressive Rock مانند Pink Floyd، King Crimson و نیز موسیقی Fusion از هنرمندانی چون Brand X و Chick Corea علاقهمند شد؛ تجربیاتی که نگرش او را به موسیقی عمیقتر و آزادتر کرد.
زیبایی در سکوت: فلسفه نوازندگی دارا
تجربه همکاری با پیتر سلیمانیپور نقش مهمی در تحول نگاه دارا دارایی به نوازندگی داشت. سلیمانیپور به او آموخت که گاهی سکوت و فاصله بین نتها، همانقدر در ساختن groove مؤثر است که خود نتها.
از نگاه دارا، یک نوازنده بیس باید موسیقی را در کلیتش درک کند، نه صرفاً بهعنوان همراهی برای دیگر سازها. او نواختن minimal را فرصتی برای ایجاد عمق در موسیقی میداند. به عقیده او، هر نوازنده باید پیوسته در مسیر یادگیری باشد و بهجای رسیدن به نقطهای ثابت، همواره به دنبال تکامل صدا و بیان شخصی خود باشد.
از آبرنگ تا میرا: پروژههایی برای کشف صدا
دارا دارایی در طول سالها با هنرمندان و پروژههای متعددی همکاری کرده است. یکی از نخستین گروههای مهم او ایجاز بود؛ گروهی متاثر از موسیقی Jazz Fusion که با ماهان میرعرب و رضا تاجبخش شکل گرفت.
سپس گروه آبرنگ با همراهی پیانیست ارمنی، Vahagn Hayrapetyan و امین طاهری تشکیل شد. در این گروه، دارا امکان تجربه آزادانهتری از ریتم و ساختار داشت.
همچنین، او در دو آلبوم از گروه میرا حضور داشت؛ گروهی که در دهه ۸۰ خورشیدی، سهم بزرگی در رشد موسیقی راک فارسی داشت و اجراهای موفقی را پشت سر گذاشت. همکاری با رضا روحانی نیز از دیگر نقاط مهم مسیر حرفهای او بود، جایی که مفهوم مینیمالیسم در نوازندگی بیش از پیش برایش جا افتاد.
داماهی: پلی میان جنوب و جهان
یکی از پروژههای مهم و جاری دارا دارایی، گروه داماهی است؛ گروهی که با بهرهگیری از ریتمهای بومی جنوب ایران، رنگ تازهای به موسیقی تلفیقی معاصر داده است. آشنایی و همکاری با حبیب مفتاح بوشهری و پویا محمودی او را به دنیای ریتمهای Afro-Cuban و ارتباط آن با موسیقی محلی ایران علاقهمند کرد.
داماهی برای دارا دارایی تنها یک گروه نیست، بلکه فضایی برای تحقیق و تجربه درونگرایانه و جمعی است. آنطور که خودش میگوید، در داماهی هیچ ایدهای بدون اجماع نهایی تبدیل به موسیقی نمیشود. او این پروژه را پایدار، زنده و رو به رشد میبیند.
نوازندگی در پاپ: واقعگرایی هنرمندانه
در کنار پروژههای هنری، دارا دارایی سالها بهعنوان session musician در موسیقی پاپ ایران فعالیت کرده است. از حسین زمان و ناصر عبداللهی گرفته تا بنیامین بهادری و مسیح و آرش، او با چهرههای مختلفی همکاری داشته است.
اگرچه حضور در این فضا را بیشتر از نگاه مالی توصیف میکند، اما به کیفیت اجرا نیز پایبند مانده و تلاش کرده تا حتی در فضای تجاری، کار خوب و استاندارد ارائه دهد. او معتقد است که نوازندگان پاپ اگر شخصیت هنری خود را حفظ کنند، میتوانند کیفیت کلی این ژانر را ارتقا دهند.
آینده: صدایی در جستجوی معنا
دارا دارایی به آینده موسیقی ایران خوشبین است. پروژههای مستقل و تجربهمحور در حال افزایشاند و فضای تازهای برای صداهای متفاوت در حال شکلگیری است.
او هماکنون در حال کار روی یک آلبوم solo instrumental است؛ اثری که گرچه بیکلام است، اما لزوماً به بیس محدود نخواهد بود. در کنار آن، تحقیق و مستندسازی ریتمهای جنوبی ایران با همکاری رضا کولغانی و مصطفی صفا نیز از دیگر پروژههاییست که در دستور کار او قرار دارد.
دارا دارایی، همچنان با ذهنی پویا و جستجوگر، در مسیر آفرینش و تجربههای تازه گام برمیدارد. او نهتنها نوازندهای دقیق و خلاق، بلکه صدایی ماندگار در موسیقی معاصر ایران است.
لینک ها و منابع