سیاوش امینی یکی از چهره‌های شاخص و تأثیرگذار در موسیقی الکترونیک تجربی (Experimental Electronic Music) ایران است؛ هنرمندی که با پشتکار، نگاه مستقل و زبانی شخصی، جایگاه مهمی در تاریخچه‌ی این ژانر در کشور به دست آورده است.
مسیر هنری امینی از نوجوانی‌اش در بندرعباس آغاز شد؛ جایی که با شنیدن آثار گروه‌هایی چون Pink Floyd، Black Sabbath و… شیفته‌ی موسیقی راک و متال شد. او نواختن گیتار را نزد محمد محترم‌پناه، یکی از موسیقی‌دانان برجسته‌ی محلی، آغاز کرد. آشنایی با حسام مهدی در همان سال‌ها منجر به تشکیل یک گروه متال اینسترومنتال در سبک Doom/Death شد؛ تجربه‌ای که به شکل‌گیری نگاه هنری او کمک شایانی کرد.
اما علاقه‌ی او به تدریج به سوی موسیقی الکترونیک متمایل شد. شنیدن آثار Muslimgauze و Coil، آشنایی با ژانرهایی مانند Industrial و Krautrock (cosmic music)، و تجربه‌ی فضاهای صوتی خاص در استودیوی کرگدن به کمک جواد صفری، نقش مهمی در این گذار ایفا کردند. خودش می‌گوید آغاز این مسیر بیشتر از نیاز به Backing Track نشأت می‌گرفت، اما نارضایتی از صدای آکوستیک و کشف دنیای صوتی متفاوت در آثار Muslimgauze او را به مسیر تازه‌ای هدایت کرد.
تولد یک جریان مستقل
سیاوش امینی، مانند بسیاری از هنرمندان فعال در ژانرهای غیررسمی، با موانع ساختاری برای اجرای زنده در ایران روبه‌رو بود. گاهی برای اجرای برنامه، مجوزهایی تحت عنوان «سینمای زنده» دریافت می‌کردند تا بتوانند به‌صورت قانونی اجرا داشته باشند. اجراها ابتدا محدود و در فضاهای خصوصی بودند، اما با برگزاری رویدادهایی مثل سر صدا به همت آرش صالحی، زمینه برای اجرا در گالری‌ها و شکل‌گیری یک جامعه‌ی کوچک از موسیقی‌دانان الکترونیک تجربی فراهم شد.
امینی در این دوره با نشر مهریز همکاری کرد و آثار مهمی چون آلبوم «گره» (با همراهی نیما پورکریمی، حسام اوحدی، حسام اوحدی و نیما پورکریمی) و آلبوم انفرادی «بارانداز» از همین مسیر منتشر یا برنامه‌ریزی شدند. این آثار، به‌ویژه برای مخاطب داخلی، دریچه‌ای تازه به دنیای موسیقی الکترونیک تجربی گشودند.
کالکتیو ست؛ خلق فضا، نه صرفاً صدا
یکی از نقاط عطف فعالیت‌های امینی، شکل‌گیری مجموعه‌ی ست (Set) بود؛ یک کالکتیو مستقل با رویکرد DIY (Do It Yourself) که با حضور هنرمندانی مانند حسام اوحدی، نیما پورکریمی، شاهین سبا و دیگران شکل گرفت. اعضای ست تمام مراحل اجرای رویدادها را خودشان انجام می‌دادند؛ از هماهنگی و تولید گرفته تا طراحی پوستر و تبلیغات. هدف، ایجاد فضایی مستقل، در دسترس و بدون وابستگی به نهادهای رسمی برای ارائه‌ی موسیقی الکترونیک تجربی بود. بلیت‌ها با قیمت مناسب عرضه می‌شدند تا مخاطب گسترده‌تری بتواند با این فضا آشنا شود.
امینی در ست، همواره بر اهمیت «همکاری غیررقابتی» تأکید داشت. به باور او، پیشرفت در چنین فضاهایی نیازمند مشارکت داوطلبانه و بدون چشم‌داشت است.
صدایی جهانی از دل سکوت داخلی
با وجود چالش‌های داخلی، امینی همواره تلاش کرده آثار خود را به گوش مخاطب بین‌المللی نیز برساند. او از تجربه‌ی ارسال کار به لیبل‌ها و فستیوال‌های جهانی می‌گوید که اغلب بی‌پاسخ می‌ماند، اما معتقد است آن‌چه باعث موفقیت می‌شود، تداوم کار، داشتن یک بدنه‌ی منسجم از آثار (Body of Work) و تمرکز بر کیفیت است، نه صرفاً آشنایی و ارتباطات خاص.
همکاری و آشنایی با هنرمندانی چون Sote (عطا ابتکار) نیز در این مسیر انگیزه‌بخش بوده است. عطا پس از شنیدن آثار امینی به ایران آمد و این دیدار، روحیه‌ی تازه‌ای به جمع موسیقی‌دانان این ژانر داد.
چشم‌انداز شخصی، رویکردی جمعی
از نگاه سیاوش امینی، هنرمند باید راه خودش را بیابد، اما گوش‌هایش را برای یادگیری، حتی از نسل‌های جوان‌تر، باز نگه دارد. او به پشتکار ۲۵ ساله‌اش در این مسیر افتخار می‌کند و بر اهمیت یافتن زبان و اکسپرشن (Expression) شخصی در موسیقی تأکید دارد.
در سال‌های اخیر، امینی به دلیل هزینه‌های بالای تجهیزات صوتی مورد نیاز برای اجرای زنده در سبک خود، در ایران روی صحنه نرفته است. او باور دارد باید بلیت‌ها برای نسل جوان و متنوع مخاطبان موسیقی الکترونیک قابل پرداخت باشد، در غیر این صورت، موسیقی از آنِ خواص می‌شود، نه همه.
آینده‌ی موسیقی الکترونیک در ایران
امینی تغییرات جدید در صحنه‌ی موسیقی ایران را مثبت ارزیابی می‌کند. به باور او، ترکیب ژانرها، به‌ویژه هم‌نشینی موسیقی الکترونیک با هیپ‌هاپ و راک، مسیرهای تازه‌ای برای تجربه‌گری و بیان باز می‌کند. او به آینده‌ی همکاری‌های بیناژانری (Inter-genre) و بیناکامیونیتی (Inter-community) امیدوار است و معتقد است تحول در پروداکشن موسیقی ایران، در گرو همین همکاری‌های گسترده است.
