طاها عمرانی، خواننده و آهنگ‌ساز اهل بوشهر، از جمله هنرمندان مستقل موسیقی جنوب ایران است که بدون تکیه بر آموزش آکادمیک، مسیر منحصر‌به‌فرد خود را در دنیای موسیقی ساخته است. او با صدایی ریشه‌دار در فرهنگ بومی و نگاهی باز به فرم‌های موسیقایی جهان، توانسته است در میان مخاطبان موسیقی مستقل جایگاه ویژه‌ای پیدا کند.
از صحنه تئاتر تا گیتار و صدای جنوب
شروع فعالیت‌های هنری طاها عمرانی به دوران نوجوانی و حضورش در گروه‌های سرود مدرسه بازمی‌گردد، اما علاقه‌ی جدی او ابتدا به تئاتر بود. در سال ۱۳۷۰ اولین‌بار روی صحنه به عنوان بازیگر ظاهر شد. همین حضورهای مداوم روی صحنه بود که به مرور استعداد خوانندگی‌اش را نمایان کرد و کم‌کم مسیر او به سوی موسیقی تغییر کرد. در دوره‌ای نیز برای تلویزیون تیتراژ خواند، اما آنچه امروز به عنوان هویت اصلی او می‌شناسیم، در ده سال گذشته و به شکل جدی‌تری شکل گرفته است.
الهام از بندرعباس؛ وفاداری به بوشهر
یکی از نقاط عطف زندگی هنری طاها عمرانی، آشنایی‌اش با موسیقی بندرعباس و به‌ویژه آثار ابراهیم منصفی بود؛ هنرمندی که به گفته‌ی او، «جرقه‌ای» بود برای خرید اولین گیتار و ورود جدی به دنیای موسیقی. با اینکه طاها به واسطه‌ی روابط خانوادگی رفت‌وآمد زیادی به بندرعباس داشته، اما ریشه‌های بوشهری‌اش را هرگز رها نکرده است. او لهجه بوشهری را هویت اصلی خود می‌داند و تاکید دارد که حفظ آن در آثار موسیقایی‌اش نه فقط انتخابی هنری، بلکه یک «رسالت» فرهنگی است.
در بسیاری از آثارش از لهجه‌های محلی مانند تنگ‌سیری استفاده می‌کند و در همکاری با شاعرانی چون سید احمد شمس العلماء، اشعاری را انتخاب می‌کند که بازتاب فرهنگ جنوب و زبان مردم بومی باشد.
صدایی بومی با ساز و نگاهی بین‌المللی
موسیقی طاها عمرانی ترکیبی است از عناصر بومی جنوب ایران با تاثیراتی از ژانرهای بین‌المللی مانند Blues و Country. او بدون تکیه بر دانش رسمی موسیقی، بر اساس تجربه و ذوق شخصی، قطعاتش را می‌نویسد و اجرا می‌کند. به اعتقاد خودش، موسیقی جنوب ایران بیش از آن‌که با فرم یا ساز شناخته شود، با لهجه‌ها و زبان‌های محلی‌اش تعریف می‌شود؛ و در همین تفاوت‌های ظریف زبانی، گنجینه‌ای از هویت و معنا نهفته است.
«دمیت»: گروهی که از دل زمین رویید
پس از سال‌ها تلاش برای تشکیل گروه موسیقی، طاها عمرانی در نهایت موفق به ساخت یک بند با نام دمیت شد؛ واژه‌ای بوشهری به‌معنای جوانه یا پاجوش نخل. این گروه با دو یا سه عضو دیگر، تمرینی برای کار گروهی در فضای موسیقی مستقل است و راهی برای اجرای منسجم‌تر آثار طاها.
«بلیک»: ترانه‌ای بومی که وایرال شد
قطعه‌ی «بلیک» از جمله معروف‌ترین کارهای طاها عمرانی است. بلیک در گویش بوشهری به معنای چشمک‌زدن یا سوسو کردن است. این قطعه پس از آن‌که ویدیویی از آرمین یعقوبی با رقصی مدرن روی این آهنگ منتشر شد، به سرعت در شبکه‌های اجتماعی وایرال شد و حتی توسط هنرمندان مختلف بازخوانی گردید. تضاد میان ترانه‌ی بومی و فرم رقص مدرن، به باور طاها، یکی از دلایل موفقیت غیرمنتظره‌ی این قطعه بود.
با وجود استقبال گسترده، این موفقیت برای او سود مالی قابل توجهی نداشته، اما نشان داده که موسیقی بومی اگر با زبان امروز بیان شود، می‌تواند مخاطب وسیعی پیدا کند.
زندگی میان کار و موسیقی
طاها عمرانی در کنار فعالیت هنری، به عنوان نگهبان در یک شرکت نفتی مشغول به کار است. اجرای زنده در شهرهای مختلف ایران، از تهران تا شیراز، بخش مهمی از زندگی او را تشکیل می‌دهد، اما هنوز نتوانسته است منبع درآمد اصلی‌اش را از طریق موسیقی تأمین کند. او پدر دو دختر به نام‌های یسنا و صوفیا است و با وجود فشارهای معیشتی، همچنان با انرژی و عشق به کارش ادامه می‌دهد.
موسیقی مستقل، راهی سخت اما امیدوارکننده
او با وجود اجرای زنده و تولید چندین قطعه، در انتشار رسمی آثارش کند پیش رفته است. علت این تأخیر را هم به کمال‌گرایی خودش نسبت می‌دهد و هم به هزینه‌های بالای تولید حرفه‌ای. او مجموعه‌ای از آثار ضبط‌شده دارد که می‌تواند تبدیل به آلبوم شود، اما به تهیه‌کننده‌ای نیاز دارد که به اصالت هنری احترام بگذارد.
طاهری عمرانی نسبت به همکاری با تهیه‌کنندگان موسیقی پاپ محتاط است. خاطره‌ای دارد از زمانی که به او گفته شده بود برای موفقیت در این فضا باید ابتدا بدنسازی کند و ظاهرش را تغییر دهد! همین توصیه‌های غیرهنری، او را به سمت حفظ استقلال سوق داده‌اند.
آینده‌ای برای صدای جنوب
او معتقد است در فضای موسیقی ایران، شکاف زیادی بین هنرمندان کاملاً مستقل و بازار موسیقی پاپ وجود دارد. او امیدوار است با شکل‌گیری حرکت‌های جمعی در میان هنرمندان مستقل، استفاده از پلتفرم‌های دیجیتال مانند Spotify و YouTube، و ایجاد فرهنگ حمایت مستقیم مخاطب از هنرمند، بتواند این مسیر را پایدارتر کند.
طاها عمرانی همچنان به ساختن، اجرا کردن و شنیده شدن ادامه می‌دهد؛ با صدایی که از دل خاک جنوب می‌آید، با لهجه‌ای که به آن افتخار می‌کند و با موسیقی‌ای که، هرچند سخت، اما آزاد و مستقل است.
